Ακούγοντας και βλέποντας λόγια και έργα της αντιδημοκρατικής αριστεράς -διότι υπάρχει και το δημοκρατικό κομμάτι της- εδώ και πολλά χρόνια, αναρωτιέμαι τί θα είχε συμβεί στην Ελλάδα και στους Έλληνες αν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η αριστερά είχε καταλάβει την εξουσία. Έχω την αίσθηση ότι, από τους πορωμένους ανθρώπους που την συνέθεταν και την συνθέτουν, το αίμα θα είχε ρεύσει άφθονο και πιθανότατα η χώρα θα είχε μοίρα πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη της Αλβανίας.
Ο λόγος είναι απλός. Στην Ευρώπη, η ελληνική κομμουνιστική αριστερά είναι η μοναδική που δεν έχει εγκαταλείψει την δικτατορία του προλεταριάτου. Η τελευταία είναι πάντα παρούσα στο καταστατικό της, γεγονός που επιτρέπει στους εκπροσώπους της να πτύουν τους θεσμούς, να απειλούν και να εφαρμόζουν την ανυπακοή και να εξευτελίζουν την πολιτιστική και δημοκρατική μας κληρονομιά. Συμπληρωματικά δε, πρέπει να τονιστεί ότι η εν Ελλάδι αντιδημοκρατική αριστερά δεν διέπεται από τις αρχές της δημοκρατικής πολιτικής αντιπαραθέσεως, αλλά από το μίσος -το οποίο καλλιεργεί σε όλα τα επίπεδα, αλλά κυρίως στην νεολαία. Αν κάποτε ο μαρξισμός-λενινισμός ήταν το θεωρητικό υπόβαθρο της κομμουνιστικής αριστεράς, σήμερα τον έχει αντικαταστήσει η λατρεία και η καλλιέργεια του κοινωνικο-πολιτικού μίσους.
Η αντιδημοκρατική αριστερά δεν έχει ιδέες, δεν έχει οράματα -κυρίως, όμως, δεν έχει αναφορές. Κάποτε υπήρχε ο σοβιετικός “παράδεισος”. Υπήρχε το όραμα του “σοσιαλισμού”, που θα έφερνε την επί της γης ισότητα, αδελφότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και άλλα παρόμοια. Αν ο «σοσιαλισμός» είχε κάποια εκατομμύρια θυματάκια, δεν πείραζε. Αυτά ήσαν απαραίτητα για να οικοδομηθεί το “τραγουδιστό αύριο”. Η καταστολή των εργατικών διεκδικήσεων στην Πολωνία και στην Ανατολική Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας τού 1950 ήσαν απαραίτητες για να μπορέσει το σύστημα να αποδώσει. Η εισβολή στη Ουγγαρία το 1956 ήταν “αδελφική συνδρομή”. Το ίδιο και η εισβολή στην Πράγα το 1968. Υπαγορεύθηκε από την ανάγκη να διατηρηθεί η ομογένεια του “σοσιαλιστικού στρατοπέδου” απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Για προστατευτικούς λόγους τα σοβιετικά τεθωρακισμένα εισέβαλαν στο Αφγανιστάν το 1979. Για την σωτηρία του σοσιαλισμού επεβλήθη στρατιωτική δικτατορία κομμουνιστικού τύπου στην Πολωνία το 1984. Για τους ίδιους λόγους οι Κόκκινοι Χμερ εξόντωσαν 5 εκατομμύρια ανθρώπους στην Καμπότζη, ενώ, μετά τον “κακό” πόλεμο του Βιετνάμ και την νίκη του σοσιαλισμού, 6 εκατομμύρια Βιετναμέζοι δραπέτευσαν από τον “παράδεισο” με βάρκες, πιρόγες και άλλους ξύλινους σκυλοπνίχτες και κάπου 200.000 πνίγηκαν. Όμως, στο Βιετνάμ ο σοσιαλισμός είχε “θριαμβεύσει”.
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, είχαμε “καλές” εισβολές, “καλά” στρατόπεδα, “καλά” ψυχιατρεία στα οποία συνωστίζονταν όλοι αυτοί οι απεχθείς πράκτορες της Δύσεως, και κυρίως των ΗΠΑ. Τελικά δε ο Γάλλος κοινωνιολόγος Στεφάν Κουρτουά, στο αντιδραστικό βιβλίο του Η Μαύρη Βίβλος Του Κομμουνισμού έχει καταγράψει 150 εκατομμύρια εξοντωθέντες “πράκτορες”. Χωρίς να υπολογίσει όμως όλους αυτούς που εξόντωσαν στις χώρες τους οι μεγάλοι ηγέτες του αντιϊμπεριαλισμού, όπως ο συνταγματάρχης Μουαμάρ Καντάφι, ο στρατηγός Αμίν Νταντά, ο Σαντάμ Χουσεΐν, η δυναστεία των Άσαντ την Συρία, ο Μουγκάμπε στην Ζιμπάμπουε, ο Μεγκίστου στην Αιθιοπία και άλλοι “εθνικοαπελευθερωτές” που, επειδή “απελευθέρωσαν” τους λαούς τους, φρόντισαν να εισπράξουν και το απαραίτητο τίμημα. Για παράδειγμα, οι Μουμπάρακ, Καντάφι, Μπεν Αλί στην Τυνησία, Μομπούτου στο πρώην Ζαΐρ, Μουγκάμπε και Άσαντ υπολογίζεται ότι διαθέτουν περί τα 160 δισεκ. δολλάρια στο εξωτερικό -χώρια περιουσίες και λοιπά ενεργητικά στοιχεία στο εσωτερικό των χωρών που “έσωσαν”. Λόγω της «σωτηρίας» αυτής, εξάλλου, παρέμειναν στην εξουσία και από 15 έως 40 χρόνια ο καθένας τους, βουλώνοντας το στόμα σε κάθε “πράκτορα” του ιμπεριαλισμού που θα τολμούσε να ψελλίσει λίγα λόγια κριτικής.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι κύριοι είναι οι καλοί της οικουμένης. Γι αυτό και οι αγαθές ψυχές της “προόδου” ήταν πάντα στο πλευρό τους. Έως ότου το κομμουνιστικό οικοδόμημα κατέρρευσε και η τριτοκοσμική απάτη αποκαλύφθηκε. Αντί όμως οι “όμορφες ψυχές” να προβληματιστούν και να αρχίσουν να θέτουν ερωτήματα, έσπευσαν να βρουν νέους “εχθρούς”. Και μεταξύ αυτών των “εχθρών” ο κυριότερος είναι η Δύση -η δημοκρατία της, η ελεύθερη οικονομία της και η οικονομική της βοήθεια. Αυτή η Δύση που απέτρεψε να γίνει η Ελλάδα υπαίθριο στρατόπεδο συγκεντρώσεως, που βοήθησε ώστε -μέχρι το 2006- να βρίσκεται μέσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και που σήμερα βοηθά στο να μην πνιγεί μία χώρα που έζησε 30 χρόνια κραιπάλης, διαφθοράς και ασυνέπειας.
Η Ελλάδα διαθέτει την πιο πορωμένη, τυφλή, διεφθαρμένη και δηλητηριώδη αντιδημοκρατική αριστερά στην Ευρώπη. Μία αριστερά η οποία, επειδή έχασε το 1949 την ευκαιρία να μετατρέψει την χώρα σε φυλακή, σήμερα, μαζί με τους γκρίζους συμμάχους της -αυτούς της ενδόξου “Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών”- θέλει να βυθίσει την χώρα στον κόσμο της, δηλαδή στο σκοτάδι. Πες μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι, λέει μία παροιμία. Αρκεί να δει κανείς ποιοι σφαγείς και άλλοι δολοφόνοι είναι τα “ινδάλματα” των δυνάμεων της “προόδου” και θα πρέπει να καταλάβει με ποιους έχει να κάνει.
Ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος είναι δημοσιογράφος. Επίτιμος διεθνής πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην πρόεδρος της ΈΣΠΗΤ.
