Το να βρει κανείς τον ελληνικό προϋπολογισμό δεν είναι καθόλου δύσκολη υπόθεση –αρκεί να έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Αν προσφύγει στα νουμεράκια του ελληνικού προϋπολογισμού, οι διαπιστώσεις θα είναι άμεσες. Ας δούμε, λοιπόν, από κοινού τα σχετικά νουμεράκια:

Αλήθεια Νο 1: Εισπράττουμε περί τα 40 δισεκατ. ευρώ τον χρόνο και ξοδεύουμε περί τα 60 δισεκατ. ευρώ. Κατ’ αναλογίαν, είναι σαν να βγάζω 1.000 ευρώ τον μήνα και να χαλάω 1.500

Αλήθεια Νο 2: Χρωστάμε περί τα 360 δισεκατ. ευρώ, με έσοδα 40 δισεκατ. ευρώ. Κατ’ αναλογίαν, είναι σαν να βγάζω 12.000 ευρώ τον χρόνο και να χρωστάω 108.000

Αλήθεια Νο 3: Μόνον οι ετήσιοι τόκοι για τα δάνεια που έχουμε ήδη πάρει (και φάει, εννοείται) είναι χοντρικά 20 δισεκατ. Κατ’ αναλογίαν, είναι σαν να βγάζω 1.000 ευρώ τον μήνα και για τόκους στεγαστικού δανείου (χωρίς το κεφάλαιο) να δίνω περί τα 500 ευρώ.

Αλήθεια Νο 4: Για να λειτουργούμε κανονικά ως χώρα, πρέπει κάθε μήνα να βρίσκουμε τα κάτωθι ποσά: 1,20 δισεκατ. ευρώ, που είναι τα –παραπάνω– έξοδά μας (έλλειμμα)· 2,20 δισεκατ., που είναι οι τόκοι των δανείων· 3,40 δισεκατ. που είναι χοντρικά το κεφάλαιο των δανείων· Σύνολο, 80 δισεκατ. ευρώ. τον χρόνο. Αναλογικά, είναι σαν να βγάζω 12.000 ευρώ τον χρόνο και για να διατηρούμαι στην ζωή (και εκτός φυλακής) να πρέπει να βρίσκω ακόμη 24.000 ευρώ σε ετήσια βάση.

Ανακεφαλαίωση: α) Είμαι ένας εργαζόμενος που βγάζω 1.000 ευρώ τον μήνα, β) Οι προσωπικές μου ανάγκες είναι περίπου 1.500 ευρώ τον μήνα, γ) Τα δάνειά μου ανέρχονται σε 1.500 ευρώ τον μήνα, δ) Μού λείπουν, δηλαδή, 2.000 ευρώ τον μήνα και χρωστάω ακόμη 108.000 ευρώ. Με βλέπετε να κρατάω το σπίτι μου για πολύ καιρό ακόμα; Με έσοδα 1.000 και έξοδα 3.000 ευρώ τον μήνα, η μόνη επιλογή μου ήταν να καλύπτω το διχίλιαρο με νέο δανεισμό. Μέχρι τώρα οι τράπεζες με κάλυπταν. Από εδώ και πέρα σταματάει η χρηματοδότηση, οπότε ας εξετάσουμε τις επιλογές που έχω ως εργαζόμενος, οι οποίες είναι βασικά τέσσερις:

Επιλογή Νο 1: Να βρω δεύτερη και τρίτη δουλειά, αυξάνοντας έτσι τα έσοδά μου (ανάπτυξη)

Επιλογή Νο 2: Να περικόψω τις ανάγκες μου και να μειώσω τα έξοδά μου (περικοπές)

Επιλογή Νο 3: Να διαπραγματευτώ με την τράπεζα το δάνειό μου με επέκταση και μείωση των δόσεων (αναδιάρθρωση)

Επιλογή Νο 4: Να πουλήσω κομμάτι της περιουσίας μου για να ξεχρεώσω μέρος του δανείου μου (ιδιωτικοποιήσεις).

Βασικά μπορώ να χρησιμοποιήσω από μία έως και τέσσερις επιλογές –όσο περισσότερες, τόσο γρηγορότερα θα ξεμπλέξω απ’ όλα αυτά. Σε αυτό το σημείο αξίζει να δούμε τις συμβουλές των κομμάτων στον εργαζόμενο της ιστορίας μας: ΠΑΣΟΚ: Ο εργαζόμενος δεν χρειάζεται να βρει δεύτερη δουλειά, πρέπει να περικόψει 100 ευρώ από τα έξοδά του και να αναδιαρθρώσει το χρέος του. Δυστυχώς, μάλλον θα αναγκαστεί να πουλήσει και κάτι. ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Ο εργαζόμενος χρειάζεται και δεύτερη δουλειά ως ημιαπασχόληση, αναδιάρθρωση χρέους και πώληση περιουσίας, χωρίς καμμία περικοπή εξόδων. ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Ο εργαζόμενος πρέπει να δουλεύει λιγότερο στην πρώτη δουλειά που έχει, να αυξήσει τα έξοδά του, να μην πουλήσει τίποτα και να φεσώσει την τράπεζα (Με τον τρόπο αυτόν η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και ο Λαφαζάνης έχουν την εντύπωση ότι θα πάρουν την ρεβάνς τους από την ιστορία…).

Μια που έρχονται εκλογές, πολύ σύντομα μάλλον, ας απαντήσουμε μερικές ερωτήσεις που όλοι έχουν και θα κληθούν να απαντήσουν στις κάλπες. Εξάλλου, είναι τα πράγματα που θα ακούμε όλη μέρα στα κανάλια:

Ερώτηση Νο 1: Τί είναι επιτέλους αυτό το ΑΕΠ και γιατί παίζει τόσο σημαντικό ρόλο; Έχει καμμία σχέση με τα έσοδα; Απάντηση: Το ΑΕΠ είναι στην ουσία ο τζίρος που κάνει η οικονομία σε έναν χρόνο. Τα έσοδα είναι τα καθαρή κέρδη που μένουν από τον τζίρο αυτό. Σύμφωνα με την ΕΕ, η Ελλάδα μαζεύει λιγότερα έσοδα σε ποσοστό 6% του ΑΕΠ σε σχέση με το μέσον όρο της ΕΕ, δηλαδή περίπου 14 δισεκατ. ευρώ. Γι αυτό μιλάνε όλοι για διαλυμένο φοροεισπρακτικό μηχανισμό, γι αυτό οι ξένοι “τα έχουν πάρει” μαζί μας.

Ερώτηση Νο 2: Θα πέσουν οι φόροι αν στην κυβέρνηση βγει ο Σαμαράς ή κάποια άλλη συγκυβέρνηση; Απάντηση: Όχι, κυρίως γιατί θα το απαιτήσουν οι ξένοι. Θα πουν, μαζέψτε πρώτα τα 14 δισεκατ. που είπαμε παραπάνω και μετά το συζητάμε. Στην καλύτερη περίπτωση, θα υπογραφεί ένα μνημόνιο που μακροπρόθεσμα και υπό προϋποθέσεις θα ρίχνει τον ΦΠΑ και τους υπόλοιπους φόρους (σε 2-3 χρόνια και αν μαζευτούν έσοδα). Με την λύση αυτή, πάντως, συμφωνεί σε μεγάλο βαθμό και ο Αντ. Σαμαράς, αλλά όχι κάποιοι άλλοι μέσα στην ΝΔ που “ονειρεύονται” μιαν Ελλάδα εκτός Ευρώπης.

Ερώτηση Νο 3: Υπάρχει περίπτωση με οποιαδήποτε κυβέρνηση να βγούμε από το μνημόνιο; Απάντηση: Ναι, αν η κυβέρνηση αυτή έχει αποφασίσει να καταργήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, να απομονωθεί από τις διεθνείς αγορές και να επιστρέψει στην δραχμή με ισοτιμία 1 ευρώ = 1.100 δραχμές.

Ερώτηση Νο 4: Πρέπει να πιστέψω κάποιον πολιτικό που θα μού υποσχεθεί αυξήσεις (συντάξεων κλπ) πριν τις εκλογές; Απάντηση: Όχι, συνεχίζουμε να τρώμε 20 δισεκατ. περισσότερα από αυτά που βγάζουμε κάθε χρόνο. Η επόμενη αύξηση γενικώς θα έρθει όταν το ποσό αυτό μηδενιστεί και γίνουμε ανεξάρτητοι (υπολογίστε σε τουλάχιστον 6-8 χρόνια).

Ερώτηση Νο 5: Τί πρεπει να κάνουμε για να σωθούμε; Απάντηση: Έχει απαντηθεί στο δεύτερο μέρος. Το σημαντικότερο είναι να διαλυθεί ο κομματισμός και αυτό είναι το δυσκολότερο. Κυρίως γιατί δεν το θέλει ο απλός πολίτης. Οι περισσότεροι είναι ταγμένοι σε κόμματα και αυτό δύσκολα αλλάζει. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα είναι πανίσχυρο ακόμα και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί.

Απομένει έτσι ένα τελευταίο ερώτημα: πώς θα τα καταφέρει; Η απάντηση είναι εξόχως δύσκολη, γιατί όλα εξαρτώνται από το ποσοστό εθνικής ευθύνης που έχουν οι κορυφαίοι πολιτικοί μας. Αν είναι αρκετά μεγάλο, πιθανότατα από τον Απρίλιο και μετά ίσως αρκετοί συμπατριώτες μας θα αρχίσουν να χαμογελούν. Αν όχι, θα γίνουμε οι περιθωριακοί της Ευρώπης, κάτι σαν την τσιγγάνικη συνοικία έξω από την πόλη. Η ζωή αυτών που “προνόησαν” τα τελευταία 30 χρόνια θα σωθεί, οι υπόλοιποι θα αργοπεθαίνουν. Μεγάλο μέρος, κυρίως των νέων, θα φύγει από την χώρα. Μαζί τους και η πολιτική τάξη που μάς έφερε εδώ, εξ αιτίας της οργής των ανθρώπων που κατά τα άλλα την στήριξαν 35 χρόνια…

blog comments powered by Disqus