Με το Κοινοβούλιο πολιορκημένο από τα πλήθη, την κυβέρνηση να ψηφίζει με την ψυχή στο στόμα το πολυνομοσχέδιο που αποτελεί την προϋπόθεση της όποιας λύσης του ελληνικού προβλήματος και τους ευρωπαίους να διαφωνούν και να μην βρίσκουν άκρη, η αβεβαιότητα χτυπάει κόκκινο.
Η Ελλάδα δυστυχώς κρέμεται από μια κλωστή.
Αυτή την ώρα η τύχη μας εξαρτάται από τις περιστάσεις,είμαστε στη διάθεση των γεγονότων, δεν ελέγχουμε και δεν μπορούμε να επηρεάσουμε σχεδόν τίποτε. Ακόμη και αυτή η δυνατότητα ελάχιστης εθνικής συνεννόησης χάθηκε στα υπόγεια της μικροπολιτικής.
Οπως αναφέρουν ασφαλείς πληροφορίες στις συζητήσεις για το ελληνικό χρέος έχουμε περιορισμένη συμμετοχή. Δεν συμμετέχουμε- ενώ θα έπρεπε – στις συζητήσεις που κάνουν μεταξύ τους οι δανειστές μας, είμαστε παρόντες αλλά σιωπηλοί σε ένα δεύτερο τεχνικό επίπεδο και συμμετέχουμε, αλλά χωρίς σθεναρή άποψη και θέση σε πολιτικό επίπεδο.
Σ’ αυτό το επίπεδο σχεδόν δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Είμαστε και με τις αποφάσεις, της 21ης Ιουλίου, ευνοούμε και ένα λογικά υψηλότερο ”κούρεμα”, αλλά μας έλκει και η ιδέα του μεγάλου ”κουρέματος” του 50% ή και μεγαλύτερου αυτού.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι συζητάμε και πέραν της συμμετοχής των ιδιωτών. Επιδιώκουμε τη ρύθμιση και των ομολόγων που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αλλά και των δανείων που προσέφεραν τα ευρωπαϊκά κράτη, μέσω της επιμήκυνσης αυτών και μέσω της μείωσης των επιτοκίων τους.
Έτσι όμως δείχνουμε να μην έχουμε συγκεκριμένο στόχο, είναι σαν να έχουμε απλώσει δίχτυα σε άγνωστη θάλασσα και ότι ψάρια πιάσουμε.
Με εμάς λοιπόν σχεδόν απόντες, Μέρκελ, Σαρκοζί και Τρισέ βρέθηκαν την Τετάρτη στη Φρανκφούρτη σε μια προσπάθεια να βρουν να γεφυρώσουν διαφορές και αντιθέσεις για την αντιμετώπιση της διαχεόμενης σε όλη την ευρωζώνη κρίση χρέους και στο περιθώριο των συζητήσεών τους να βρουν μια λύση και για το κουραστικό ελληνικό πρόβλημα.
Υπό αυτές τις συνθήκες το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να μας προσφερθεί – αν μας προσφερθεί – μια λύση ενδιάμεση με πολλούς αστερίσκους και πάμπολλες υποχρεώσεις, τις οποίες είτε δεν θα αντέχουμε, είτε δεν θα είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε.
Με άλλα λόγια το ελληνικό δράμα δεν θα έχει τέλος και θα καταλήξει κάποια στιγμή σε επιλογές απελπισίας, καθώς ο λαός εξουθενωμένος δεν θα αντέξει και θα απαιτήσει λύσεις εδώ και τώρα με κάποια προοπτική, όποια κι αν είναι αυτή, όσο απεχθής και αν φαντάζει σήμερα.
Δυστυχώς τούτη η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, προδόθηκε από την απρονοητικότητά της, από την αδυναμία κατανόησης που την διέκρινε και κατ’ ορισμένους την διακρίνει ακόμη. Τώρα ίσως είναι αργά για δάκρυα. Το μόνο ίσως που μένει στον κ. Παπανδρέου είναι να φέρει πίσω μια κάποια λύση που θα δίδει στη χώρα λίγο χρόνο, που θα επιτρέψει τη διεξαγωγή γρήγορων εκλογών, μήπως και ένα νέο συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα καταφέρει να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά και τη χώρα σε μια επίπονη διαδικασία άρσης του σημερινού πρωτοφανούς αδιεξόδου.
Δημοσιεύθηκε TOVIMA.gr, 20.10.2011
Ο Αντώνης Καρακούσης έχει σπουδάσει οικονομικά. Το 1983 αρχίζει να δημοσιογραφεί στην "Ελευθεροτυπία" και ειδικεύεται στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 1991 μεταπηδά στην "Καθημερινή", στην οποία παραμένει δεκατρία χρόνια διατρέχοντας όλα τα κλιμάκια της διευθυντικής ιεραρχίας. Από το Δεκέμβριο 2004 αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Τα Νέα" και «Το Βήμα». Toν Αύγουστο 2011 ανέλαβε τη Διεύθυνση του "Βήματος". Στο βιβλίο του με τίτλο “Μετέωρη Χώρα - Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.