Αν ο άνθρωπος δεν φοβόταν την αλλαγή, η ζωή του θα ήταν πολύ πιο εύκολη και ίσως με μεγαλύτερο νόημα. Θα μπορούσε να ανακαλύψει όλο το εύρος των δυνατοτήτων του και κάθε στιγμή της ζωής του θα ήταν μία πρόκληση και μία «πρόσκληση» για δημιουργία.
Ο φόβος της αλλαγής, ο οποίος είναι αρχέγονος φόβος και σχετίζεται με την εποχή της σταθεροποίησης των συνθηκών διαβίωσης του πρωτόγονου ανθρώπου, ενισχύει την «ψευδαίσθηση της μονιμότητας» και είναι στην ουσία ο φόβος για το άγνωστο. Πολύ λίγοι άνθρωποι τολμούν να αναμετρηθούν με αυτό και να αναλάβουν αυτή τη πρόκληση. Ο φόβος αυτός είναι τόσο έντονος ώστε πολλές φορές οι άνθρωποι προτιμούν την επ΄αόριστο παράταση μίας αρνητικής κατάστασης από μία αλλαγή προς το άγνωστο…. Είναι λίγο παράλογο… ε; Αισθάνονται ασφάλεια μέσα στην ψευδαίσθηση της μονιμότητας ακόμη και αν είναι μία μονιμότητα που τους ταλαιπωρεί ή τους βασανίζει. Ειδικότερα ο δυτικός άνθρωπος ο οποίος έχει χάσει την επαφή με την φύση …και άρα με την περιοδικότητα των φαινομένων… σπεύδει να προβάλει την «ψευδαίσθηση της μονιμότητας» στα γεγονότα της ζωής του που του προκαλούν πόνο ή απόλαυση… Γι’ αυτό και παραπαίει μεταξύ κατάθλιψης (όταν το γεγονός προκαλεί πόνο) και αφελούς χαύνωσης (όταν το γεγονός προκαλεί απόλαυση) διότι αμέσως το πολλαπλασιάζει και το διαστέλλει σε ένα αόριστο μέλλον, βλέποντας αυτό που του συμβαίνει τώρα, μέσα από το μεγεθυντικό φακό της «ψευδαίσθησης της μονιμότητας». Έχει ξεχάσει την πολύ απλή διαπίστωση πως όλα τα φαινόμενα της πραγματικότητας που ζούμε είναι περιοδικά και εναλλασσόμενα… το φως διαδέχεται το σκοτάδι, η άνοιξη διαδέχεται το χειμώνα κ.λπ. και γενικώς όλα τα γεγονότα του «κόσμου τούτου» ακολουθούν αυτόν τον παγκόσμιο νόμο της γέννησης, της ακμής, της παρακμής και του θανάτου.
Αυτή η σχεδόν μοιρολατρική επιδίωξη της μονιμότητας κρατάει τον άνθρωπο καθηλωμένο στην ανωριμότητα της εφηβικής ηλικίας και συναισθηματικά και πνευματικά και διαβρώνει και καταστρέφει όλες του τις δημιουργικές δυνάμεις…. Συμπεριφέρεται σαν ανεύθυνος δημόσιος υπάλληλος σε όλες τις πλευρές της ζωής του και βιώνει τον χρόνο σαν μία στατική επανάληψη γεγονότων. Οι πράξεις του πλέον δεν έχουν νόημα εφόσον δεν επιφέρουν καμία αλλαγή στη ζωή του γι’ αυτό και όλες του οι ασχολίες μετατρέπονται σε αγγαρείες.
Η Γαλλική επανάσταση ξεκίνησε με τη φράση «αν όχι εμείς ποιοι; Αν όχι τώρα πότε;» μία φράση που στρέφει τη συνείδηση στο παρόν και στην ανάληψη της ατομικής ευθύνης. Στην εποχή μας όπου οι επαναστάσεις είναι ατομικές και όχι συλλογικές, αυτές οι φράσεις πρέπει να ειπωθούν σε πρώτο ενικό… «Αν όχι εγώ ποιος;» Αυτή η οπτική και στάση ζωής ξεκλειδώνει όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου και μετατρέπει την κάθε στιγμή της ζωής σε ευκαιρία με νόημα και προοπτική.
Πηγή φωτό: John Burcham, fineartamerica.com
Ο Ελευθέριος Κατσιμάνης είναι σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης (Life coach), τακτικό μέλος του Hellenic Coaching Association. Έχει σπουδάσει κινηματογράφο και τηλεόραση, προσωπική συμβουλευτική στο Ε.Κ.Π.Α και κατέχει 4 διπλώματα στο life coaching (level 4). Ερευνά τα συστήματα προσωπικής ανάπτυξης που εφαρμόζονται στον δυτικό κόσμο και είναι συνιδρυτής του κέντρου Analysis-Synthesis.
