Έχετε προσέξει πόσο εύκολα μαθαίνουν να μιλούν ελληνικά οι περισσότεροι ξένοι που ζουν στη χώρα μας; Άνθρωποι από πολλές αφετηρίες, γεωγραφικές, κοινωνικές και οικονομικές, για διαφορετικούς λόγους επιλέγουν την Ελλάδα για να ζήσουν τη ζωή τους, ή άλλοι, προκειμένου να ανασυγκροτηθούν, με σκοπό να περάσουν αργότερα σε πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες. Εκεί ξέρουν ότι θα τούς προσφερθούν περισσότερες ευκαιρίες ενσωμάτωσης, το κράτος θα είναι πιο ανθρώπινο απέναντί τους και πιο δίκαιο, παρόλο που γνωρίζουν ότι η ζωή θα είναι πιο σκληρή, αλλά συνάμα και πιο ορθολογική.
Βέβαια, συμβαίνει και το άλλο. Αν περάσουν ορισμένα χρόνια, ο ξένος επισκέπτης, που αρχικά βρέθηκε τρανζιτ στην Ελλάδα, δύσκολα εγκαταλείπει τον τόπο που τον φιλοξένησε στο πρώτο φευγιό από την πατρίδα του. Επιμένει και παραμένει στη χώρα της ελευθερίας, παρά την προσωρινότητά του ενώπιον θεσμών και ανθρώπων, σε έναν τόπο όπου οι ιθαγενείς επιθυμούν να μην αναγνωρίζουν τα παιδιά του, παρά το ότι γεννήθηκαν στο έδαφός τους.
Είναι πολλά τα ‘μη-Ελληνάκια’ σε όλες, πλέον, τις βαθμίδες του εθνικού συστήματος εκπαίδευσης. Πλήρως ενσωματωμένα στις παρέες, συχνά διακρίνονται για την ευφυία και την κοινωνικότητά τους. Και δεν διστάζουν, σε άπταιστα ελληνικά και με δικαιολογημένα αγριεμένο ύφος να χρησιμοποιούν με αφοπλιστική ακρίβεια λέξεις όπως ‘αδικία’, ‘ισότητα’, ‘δικαιοσύνη’.
Είναι λέξεις που πληγώνουν αυτόν εδώ τον τόπο και την ιστορία του. Μία χώρα, που πάντοτε υπήρξε προορισμός ξένων, πολλοί εκ των οποίων παρέμεναν για πάντα, μάθαιναν τη γλώσσα, τις συνήθειες, καταφέρνοντας να απορροφούν στωϊκά και με χαμόγελο τα εθνικά μας ελαττώματα.
Είναι η ‘ελληνοποιητική δύναμη της ελληνικής γης’ (όπως έλεγε και ο Αμερικανός αρχαιολόγος John Caskey), που ποτέ δεν έπαψε να ισχύει και ποτέ δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Σε συμφωνία με την προαιώνια αρχή, που ήθελε Έλληνες να είναι ‘όλοι όσοι ομιλούν την ελληνική γλώσσα, σέβονται την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του ελληνικού έθνους, μετέχουν της ελληνικής παιδείας και θάπτουν τους ηρωικούς νεκρούς τους με την ελληνική σημαία’.
Όμως, ο σεβασμός στη δύναμη του τόπου είναι ψιλά και δυσανάγνωστα γράμματα για τους πολιτικούς που πασχίζουν να παράξουν ιδεολογήματα και πολιτικό λόγο μόνο και μόνο για να δηλώσουν την ύπαρξή τους. Τα πράγματα όμως αλλάζουν, και όποιος δεν αλλάζει, μπορεί να μην βουλιάξει, το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξεχωρίσει. Θα τον απορροφήσουν τα στερεότυπα του ενός συγκυριακού δήθεν πατριωτισμού που πιστεύει στην ‘καθαρότητα’. Τίνος άραγε; Ας κοιτάξει λίγο την προέλευση που είχαν οι Πλακιώτες της παλιάς εποχής και μετά τα λέμε…
Άραγε πόσο αξίζουμε εμείς, οι αυτόχθονες ιθαγενείς, τη γη που πατάμε και συχνά κακοποιούμε μέσα από τη στρεβλή εντύπωσή μας για τα πράγματα; Σίγουρα όχι περισσότερο από τα παιδιά των ξένων που μιλούν ελληνικά, αγγλικά, αλλά όχι τη μητρική τους γλώσσα, γιατί γεννήθηκαν εδώ, στην Ελλάδα…
By the way, το μήνυμα στα μάρμαρα του Συντάγματος λέει: ‘τα χαρτιά κατασχέθηκαν μέσα στο κτίριο’… της Υπατίας; Όταν πρωτοέφθασαν στη χώρα μας; Άγνωστο. Οι σκέψεις δικές σας.
Ο Δημήτρης Καμάρας είναι δημοσιογράφος (PhD, London). Εχει εργαστεί σε εφημερίδες, στο διαδίκτυο και στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας και στρατηγικής.
